حضرت امام باقر (علیه السلام) فرمود:

«إِنَّ إِبْلِیسَ عَدُوُّ اللَّهِ رَنَّ أَرْبَعَ رَنَّاتٍ: یَوْمَ لُعِنَ، وَ یَوْمَ أُهْبِطَ إِلَى

الْأَرْضِ،وَ یَوْمَ بُعِثَ النَّبِیُّ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ، وَ یَوْمَ الْغَدِیرِ».

«شیطان؛دشمن خدا،چهار بار ناله کرد:«روزى که مورد لعن

خدا واقع شد و روزى که به زمین هبوط کرد و روزى که پیامبر

اکرم (ص) مبعوث شد و روز عید غدیر»

                                      (قرب الإسناد «ط - الحدیثه»، متن، ص: ۱۰)

امتیاز بدهید :

شاید از دیدن گل

لحظه ای فکر کنیم

که لطافت زیباست

آنقدر مست هوائیم که بی خود شده ایم

سخت بیمار شدیم

شبهی مانده زما

کاش می شد که دمی

برهیم از همه ی حادثه ها

وچنان مست دعایی که به پرواز رسیم

گل ایمان که شکفت

همه جا جای خداست

امتیاز بدهید :

لب لیوانم خشک

قطره ای آب ننوشید امروز

شکم خالی بشقاب پر

از خواب رنگین غذاست

سفره آغوش سخاوتمندش

بی نان است

و عجیب وقت اذان

همه چیز

بوی ریحان بهشتی دارد.

امتیاز بدهید :

می رسد روزی که مجنــون گردم و غوغا کنم  

                                    این دل شوریده را ازعشق تو رســـــوا کنم

می برم تا قله دلبستـــگی ها با امیــــــــــــــد

                                    این نشان عاشـــــقی را تا تو را پیــــدا کنم

شــاید ازپشت نگاه پنــــــــــــــجره بیرون روم

                                    تا گشایم بال وپرامــــــــــروزخود فــرداکنم

می نوازد آبشار لحــــــــــظه ها خاکســــــترم

                                    تارسد خورشــــید من سراین شب یلدا کنم

سهم من از زنـــــدگی یک قسمت ازویرانه بود

                                    با امید وصــــــل تواین دشت را صــحراکنم

می شود روزی که شادی در دلم مهمان شود

                                   خنـــده بر لب بستـــه و بزمی زگل بر پا کنم

می توان آنگه شنید از رنگ گل عطـــــر خدا

                                   می دهی جانی که خندان غصه راحاشا کنم

رختی از جنس محبت با صفــــــــــای کودکی

                                   پوشـــم و گیرم وضو تا ســجده ای زیبا کنم

می کشد دست خیالت در سرم تصویر عشق

                                  هر سحــــرتا صبح بعدی یاد تو لیـــــــلا کنم

امتیاز بدهید :

احساس خفگی میکنم.داغم.گیج گیج...احساس می کنم زیر

این همه فشارواسترس دارم له می شوم. مدت هاست چیزی

در گلویم گیر کرده، دارد خفه ام می کند. شاید بشود با چنـــد

قطره اشک تا رسیدن بغض کال سر و تهش را هم آورد.نه،فکر

نکنم این بار، با چندقطره مشکلی حل شود.

زار می زنم تا سبک شوم،گاهی کاربه جا هم ختم نمی شود.

احساس می کنم باید با کسی حرف بزنم، دردو دل کنم.همه

جا را می گردم تا گوشی برای شنیدن پیدا کنم؛ گوشی برای

شنیدن،...فقط شـنیدن ، نه قضاوت کردن...نه برای باز جویی.

گوشی که فقط گوش باشد نه چشم،تا زیر نگاه سنگینش

کوچک شوم.

پیدا که شد، حرف هایم را که زدم ...خالی می شوم؛دلم آرام

می شود؛ تازه عقلم به کار می افتد؛وجدانم بیدار می شود و

می گوید کجای کارم گیر دارد.

با خودم صادق هستم، قبولش دارم، کسی صادق تر از وجدان

آدم پیدا نمی شود...حالا که گیر کارم را پیدا کرده ام، ســـعی

می کنم مشکلم را حل کنم .هرچقدر هم سخت باشد مهــم

نیست...من قدرتش را دارم.

سبک می شوم، آنقدر سبک که با نسیمی اوج می گیــــرم و

می روم بالا...آنقدر بالاکه وقتی دستم را بلند می کنم،دستـم

میرسد به سقف آسمان و فقط خداست که دستم را می گیرد.

می ترسم روزی برسد که در این بلوشور روزگار،توی این دنیای

هزار چهره وجدانم را گـم کنم. وجدان آدم که گم شد، دیگر دل

و زبانش با هم یکی نیست. دیگر با خودش صادق نیست. زبان

چیزدیگری می گوید، دل چیز دیگری می خواهد.

کم کم خودت را گم میکنی. یا باید شرمنــده ی زبانت باشی،

یا به دلت دروغ بگویی. حالا دیگر برای خودت هم غریبـــــه ای.

نم نم از خودت فاصله گرفتی وخودت را گم کرده ای.

نه،...نمی گذارم این اتفاق بیفتد. دفتـری را از کشوی میزم ،

درمی آورم. ورق می زنم.می روم ســـــــطر اول.می خواهم

بنویسم به نام خدا...منصـــــرف می شوم،...شـرم می کنم

اشتباهاتم را زیرش بنویسم.

ازخودم می پرسم، این همه حیـــــــا ازکجاست؟چطور موقع

انجامش نبود؟!...

سرسطر می نویسم؛ یادداشت های خاکستری ...

امتیاز بدهید :